Πρώτη φορά έπεσε στα μικρά χεράκια του βιβλίο με εικόνες, ένας νέος κόσμος που του ανοιγόταν εκείνη την στιγμή. Ίσα ίσα που μπόρεσε και το άνοιξε μοναχούλι του και άστραψαν τα ματάκια του και γέλασαν τα χειλάκια του και βάθυναν τα λακκάκια στα μάγουλα του από την ένταση της στιγμής.
Το ξεφύλλισε αρκετή ώρα με απορία ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του διότι έβλεπε τις εικόνες αλλά δεν αναγνώριζε ακόμα τα πραγματάκια που τις συνόδευαν. Μέχρι που άνοιξε την πόρτα η μητέρα του, είδε ακριβώς το πλασματάκι της εκεί σκυμμένο μπροστά στο νέο κόσμο που του ανοιγόταν μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού , το πήρε αγκαλίτσα και άρχισε να του διαβάζει και να του εξηγεί.
Αμέσως εκείνο χαλάρωσε στην στιγμή ακούγοντας και τον αγαπημένο ήχο της φωνής της μάνας και αφέθηκε στην αγκαλιά της και άκουγε προσεχτικά την διήγηση που εκείνη του έκανε.
Το παιδί πολύ χαρούμενο , ρωτούσε, ξαναρωτούσε, της έλεγε να του πει και πάλι κάποια σημεία του παραμυθιού, το έβαλε κυριολεκτικά εκείνη μέσα στην πραγματικότητα της ιστορίας, το έκανε κοινωνό της.
Άλλη ατμόσφαιρα πριν έρθει η μάνα και τελείως αλλιώτικη αφότου ήρθε. Η κοινωνία με το οτιδήποτε μέσα από το πρόσωπο που την κοινωνεί σε αυτόν που αναζητά το κάτι καινούργιο , το άγνωστο σου αφήνει έντονο αποτύπωμα στην μνήμη που το κουβαλάς πολύ μετά στην ζωή και πολλά χρόνια κι αν περάσουν..
Έτσι κατανοώ την γνωριμία μου με οτιδήποτε μέσω κάποιου που θα μου δείξει, θα με καθοδηγήσει , θα με ξεναγήσει.. Η προσωπική κοινωνία είναι αναντικατάστατη.
Διπλωματούχος Ξεναγός
Πτυχιούχος Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου εδώ…
Προβολές Άρθρου 303199
